تاریخچه وکالت

مفهوم وکیل پایه یک دادگستری در ایران، از زمان تصویب قانون وکالت در 25 بهمن ماه 1315، اولین قانون جامع وکالتدر ایران تحت عنوان وکیل درجه اول عدلیه، به کار رفت.قبل از تصویب قانون وکالت، در اصول تشکیلات عدلیه، مصوب 27 تیرماه 1307 و قانون وکالت مصوب 1314، درباره نحوه اشتغال به وکالت و درجات وکالت دادگستری، اعم از وکیل درجه 3 دادگستری، وکیل درجه 2 دادگستری، وکیل درجه 1 دادگستری و وکیل اتفاقی یا کارگشایان دادگستری سخن رفته بود.

نگاهی به تاریخچه وکالت در ایران

تاریخچه وکالت در ایران : میتوان گفت پیدایش این شغل از زمان شکل گیری زندگی اجتماعی انسان ها در کنار یکدیگر بوده است ،

زیرا انسان ها پس از اولین تجربه زنی احتماعی دریافتند که برای حل اختلافات و مشکلات به وجود یک داور نیاز دارند ،

که از به این ترتیب شغل وکالت شکل گرفت ، اگر چه در زمان های گذشته با نام های دیگر وجود داشت.

بعد ها در کشور یونان نیز شغل وکالت یافت شد و به شکل بزرگی نیز گسترش یافت ،

به طوری که برای اولین بار به صورت یک حرفه و فن به آن نگاه میکردند ،

به گونه ای که در مدارس رشته وکلای دادگستری تاسیس شده بود و درس آن برای محصل ها تدریس میشد.

در ادامه این حرفه وکالت به کشور رم وارد شد و به تدریج در تمام دنیا توسعه یافت و برای آن رفته رفته قوانینی برای شغل وکالت تنظیم شد ،

تا نظم مشخصی گرفت. رفته رفته هر یک از کشور ها قوانینی برای وکالت تنظیم کرد.

سپس در سال 1344 میلادی پارلمان فرانسه به میدان آمد و قوانین و مقررات مشخصی برای وکلای دادگستری تصویب کرد.

اولین مجمع وکلای دادگستری در ایران

در سال 1300 اولین مجمع وکلای دادگستری در ایران تشکیل شده و نخستین نظامنامه وکلای رسمی عدلیه تدوین گردید.

همچنان در تاریخ 20 آبان 1309 کانون وکلا در قسمت جنوبی خیابان باب همایون به طور رسمی افتتاح شد.

سپس در تاریخ شهریور 1314 به طور رسمی 14 قانون وکالت بر 58 ماده به تصویب رسید.

پس از انقلاب اسلامی گزینش وکل به صورت تعلیق درآمد و این وضعیت تا سال 1372 ادامه داشت ،

سپس اولین آزمون سراسری کانون وکلا بعد از انقلاب اسلامی برای متقاضیان اخذ پروانه وکالت در سال 1372 برگزار شد.